APOREIA

het is me
het is me eigen
het herhaalt zich
het keert eindeloos terug
het is een licht dat me omarmt
het is een engel
het is een aankondiging
het is een geboorte
het is het ding dat niet het ding is
het is het lichaam
het is de geboorte van een lichaam
een lichaam in taal
een lichaam in bed
de schoonheid van het beestachtige
het is een gebed
het is een gebed
een gebed

wa waad water wat is dit ik in dit leef leeg lachende la la later ben ik vader leef ik later na het einde nog in ei het ei het einde druipt het einde zoogt en o en oog en o en schoon is o schoonheid is wee en het beweegt en de bewegingen zijn animaal zijn allemaal  o alle taal is animaal en machinaal is geen is geen zin is geenszins taal taalt naar gene zij en gaat de ene ruimte uit de andere ruimte in maakt ruimte in de andere ruimte uit de ene ruimte in pa in papa in paradisum deducant te angeli

We wandelden naar het haventje van Saint Brieuc en ik zag ons ineens wonen in een van de huisjes langs de route. Zoals het kleine meisje dat ik eerder deze week op het strand zag, ze sprong pratend tegen haar vader van het ene op het andere been, rende toen het water in, langs Suzanne, die zwanger in de branding stond, ze leek een verschijning, een voorafschaduwing van onze dochter, zo zag ik haar in de tuin van zo’n huisje staan. Ze is er al bij, onze dochter, als we naar het haventje van Saint Brieuc wandelen, over het marktje, langs de rotskust naar de vuurtorens, ze hoort onze gesprekken al, de gesprekken waarin we steeds zekerder worden van de naam die we haar zullen geven.

*
‘Life tends to come and go’, zingen The Smiths. De echo deed me denken aan mijn opa in zijn laatste dagen. Zoals ze omhoog lag te kijken.

*
Een realistisch soort surrealisme, of eerder misschien symbolisme, dat is volgens mij wat kunst in de kern is. Het impressionisme is me uiteindelijk te kalm, te verinnerlijkt, te veel gericht op wat de waarneming in dat innerlijk doet. De kunst werd pas echt interessant toen het innerlijk het uitgangspunt werd en dat werd geprojecteerd op de waarneming. Dat levert altijd een wildere kunst op. De waarneming, en dus de werkelijkheid, verandert erdoor.

*
‘We wilden niet alleen een goed album maken, we wilden een revolutie ontketenen’. Iets dergelijks zeiden de Beastie Boys over hun Paul’s Boutique (in de documentaire ‘Soundbreaking’). Ze bedoelden volgens mij niet zozeer een muzikale, maar een maatschappelijke revolutie. Een kunst die een revolutie beoogt doet misschien het tegenovergestelde van bidden. Het is niet de mens die zich tot het hogere richt, maar het hogere richt zich tot de mens. Het is de kunstenaar die de werkelijkheid, althans de werkelijkheid zoals hij die waarneemt, zijn wil oplegt. Nee, het is een ‘hogere’ werkelijkheid die de kunstenaar die de werkelijkheid zijn wil oplegt de wil oplegt.

Alphonse Osbert: Vision (1892). Musée d’Orsay, Parijs

*

De zee is soms grijs, soms groen, soms blauw. De verschillende manieren waarop je ‘bonjour’ kunt zeggen; zoals het telkens hetzelfde en telkens iets anders betekent.

*

De zee is als onderwerp verdwenen uit de beeldende kunst, volgens mij. Zoals het licht is verdwenen uit de poëzie.

*

Wat zocht Turner, toen hij het licht boven de zee schilderde? Wat zocht Monet bij het schilderen van de weerspiegeling, de echo van de wilgen in de vijver van zijn tuin? Wat zocht Courbet?

*

Het eist gezegd te worden, door degene die zich ‘ik’ noemt. In een hier en in een nu dat door dezelfde ‘ik’ wordt bepaald. Het eist een verlangen te zijn. De gebeurtenis zoekt het subject, een luik in de taal naar de werkelijkheid.

*

Die kraaien daar boven het korenveld kennen hun klassieken.

*

In Amiens, op de weg hier naartoe, klom een man met ontbloot bovenlijf naar het standbeeld van een vrouw. Eenmaal tegenover haar drukte hij zijn onderlijf tegen haar bekken. Daarna boog hij zich voorover en stak zijn tong in haar half geopende bronzen mond.

[het geloof in kunst als iets dat leeft = een liefde = een waanzin = een schending = een schande]

*

diep in je onvruchtbare schoot wordt het zaad geplant// ik ben voor jou en jij/ voor mij een vreemdeling// je zegt dat je me niet kent/ je zegt dat je me niet kent/je zegt dat je me niet kent//op jou bouw ik mijn koninkrijk

*
Een afbeelding van een afbeelding maken. Ervoor zorgen dat ik niet in de afbeelding spiegel. Toch spiegelen in de afbeelding.

*
Veel antennes hier hebben de vorm van een pijl. Die vorm suggereert op zichzelf al de aanwezigheid van iets of iemand waar naar wordt gewezen. En de noodzaak van dat wijzen.

*
De hoogte lijkt een diepte, daar zweven witte meeuwen in rond. Ik probeer aan de rand van het zwembad net zo lang te doen alsof ik slaap tot ik slaap. Naast me zegt iemand iets in onverstaanbaar Frans. Iemand antwoordt: ‘hm?’ en de onverstaanbare zin herhaalt zich. Suzanne, met haar zwangere buik, stapt het zwembad in. Ik open mijn ogen bij het geluid van water.